Modern British Cider

Modern British Cider to książka wydana w 2021 roku przez stowarzyszenie CAMRA. Jest to dość obszerne kompendium wiedzy o brytyjskim cydrze, rynku, konsumentach i perspektywach na przyszłość. Autor, Gabe Cook   znany szerzej jako The Ciderologist, na kartach książki rozprawia się z mitami dotyczącymi cydru oraz opisuje trendy, jakie aktualnie możemy obserowować na Wyspach. 

Definicja cydru

Na samym początku autor próbuje wyjaśnić, czym jest współczesny cydr brytyjski (modern British cider).

Modern – słowo to można przetłumaczyć jako “nowoczesny” lub “współczesny”. Autor zastanawia się, jak zdefiniować cydr robiony obecnie, lecz przy wykorzystaniu tradycyjnych metod. Wielu producentów stawia na stare metody produkcj znane od wieków. Czy w takim ujęciu cydr jest nowoczesny czy tradycyjny? I jak go potem reklamować?

British – brytyjski, czyli jaki? W Wielkiej Brytanii cydr od stuleci produkuje się w zachodniej Anglii (tzw. West Country), głównie w hrabstwach Herefordshire, Gloucestershire, Somerset, Devon. Ale coraz więcej cydrowni powstaje w innych częściach wyspy, m.in. na wschodzie (hrabstwa Sussex, Essex, Kent, Norfolk, Suffolk), a także na północy, w Szkocji, czy nawet w Irlandii Północnej. Czy definiując cydr brytyjski należy się kierować charakterystyką jednego regionu? Czy cydry z innych rejonów mogą zostać uznane za “te prawdziwe”?

Cider – cydr to sfermentowany sok jabłkowy. Niby proste, ale jednak nie takie oczywiste. Na Wyspach konsumenci cydru są nieco zagubieni, jeśli chodzi o definicję. A to wszystko za sprawą przepisów, które dopuszczają na rynek napoje (zwane cydrem) mające tylko 35% soku jabłkowego (!).  Na rynku brytyjskim jest wiele marek, które mają na etykiecie napis “cider”, ale niekoniecznie zawierają 100% soku. Mogą mieć różne dodatki, syropy, wodę, etc. Nie trduno więc o zamieszanie, gdy widzi się na półce cydr o smaku pianki marshmallow lub z dodatkiem soku limonkowego. 

Krótka historia cydru brytyjskiego – najważniejsze daty

1961 – cydrownia Taunton Cider w rękach dużego browaru (konsorcjum na czele z firmą Courage). Od tego czasu, to browary nadawały charakter brytyjskiemu cydrowi (m.in. podawanie cydru w pubach w szklankach pintowych).

1962 – cydr Strongbow sprzedawany w kegach.

1976 – wprowadzenie akcyzy na cydr.

1980 – początek odrodzenia rzemieślniczego cydru – powstanie cydrowi Dunkertons,  Burrow Hill i rozpoczęcie produkcji cider brandy.

1986 – zamknięcie National Fruit and Cider Institute – instytutu na Uniwersytecie w Bristolu, który zajmował się badaniem jabłek cydrowych i był kopalnią wiedzy dla cydrowników. 

1988 – utowrzenie stanowiska komisarza CAMRA APPLE w organizacji promującej piwo typu  ale. CAMRA w latach 90. wprowadziła swoją definicję cydru (dość rygorystyczną, zawierającą na przykład zakaz filtracji cydru czy pasteryzacji). 

Rolą komisarza jest promocja rzemeślniczego cydru oraz wsparcie producentów. Więcej można przeczytać tutaj: https://camra.org.uk/what-we-do/promoting-real-cider-and-perry/

1990 – alcopops – to typ napoju alkoholowego, zwanego inaczej RTD (ready-to-drink), np. Bacardi Breezer, który zyskał dużą populraność w Anglii w latach 90. W tym czasie producenci cydrów starali się wpasować w trendy i w efekcie rynek zalały cydry smakowe (głównie szwwdzkiej produkcji), które mają do dziś dość złą reputację (obok białego cydru).

2006 – efekt Magners – więcej o tym zjawisku pisałam tutaj.

2007 – narodziny Punk IPA – rewolucja kraftowa w świecie piwnym miała znaczący wpływ na zmianę przyzwyczajeń konsumentów cydru na rynku brytyjskim, m.in. większa otwartość na nowości, chęć eksperymentowania z trunkami, poszukiwania nowych smaków, etc. Można powiedzieć, że powstał nowy typ konsumenta – “|curious consumer”, czyli klient zainteresowany, zaciekawiony, który poszukuje nowości. 

2020 – pandemia sprawiła, że wielu producentów miało gotowy cydr w beczkach, którego nie mogli sprzedać w pubach czy na festiwalach. Niektórzy producenci zakończyli niestety działalność, inni, którzy przetrwali, musieli znaleźć nowe sposoby dotarcia do klientów (m.in. sprzedaż online). Mimo szkód, jakie wyrządziła pandemia, cydrownicy całkiem dobrze odnaleźli się w nowych warunkach – przemyśleli swoje działania marketingowe, wprowadzili nowe marki (limitowane edycje) czy sesje degustacyjne online. 

Leksykon cydru

Bardzo interesującym rozdziałem jest ten opisujący poszególne style cydru, a także porządkujący słownictwo. Cydr korzysta zarówno z terminologii winiarskiej jak i piwnej, chociaż istnieją także terminy zarezerwowane wyłącznie dla cydru (np. keeving, farmhouse). Ten rozdział bardzo dobrze opisuje style i jest świetnym przewodnikiem dla osób początkujących, które mają problem z klasyfikacją cydrów. 

Dla kogo jest ta książka?

Polecam tą książkę każdemu, kto chciałby bardziej zagłębić się w świat brytyjskiego cydru i poznać jego zawiłości, problemy i wyzwania. Książka jest dobrą lekturą dla osób, które nie mają żadnej wiedzy o cydrze brytyjskim, a także dla tych, którzy już co nieco wiedzą, może próbowali cydru w Anglii, ale nadal go nie rozumieją. Jest to świetny przewodnik dla tych, którzy chcą wiedzieć więcej i bardziej świadomie sięgać po brytyjskie marki. 

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *